સવાઆઠ વાગ્યા હતા. પ્લેટફોર્મ પર ઊભા ઊભા મોહનભાઈ ફાસ્ટ ટ્રેનની રાહ જોઈ રહ્યા હતા. એમનો જીવ ક્યાંય તો નહોતો કારણ કે ટ્રેનમાં શાંતિથી બેસવા મળશે કે કેમ એના રઘવાટે એમના મન પર આક્રમણ કર્યું હતું. ગાડી આવી. મોહનભાઈ ગાડીમાં કૂદયા અને મહિનામાં પચ્ચીસ દિવસ થાય એમ જ એમની સાથે થયું. એમણે ઊભા ઊભા જ પ્રવાસ કરવાનો વખત આવ્યો. પણ જેવી ગાડી ચાલી કે એમના મન પર આસપાસની હરકતોએ આક્રમણ કર્ય઼ું. કોઈકના પરસેવાની ગંધ, કોઈકના ચંપલની પડતો માર, કોઈકનો ઘોંઘાટ અને વારંવાર સિગ્નલ પર અટકતી ગાડી. વાસ્તવમાં તે મોહનભાઈએ સમયસર ઓફિસે પહોંચવાની ચિંતા કરાય, સારી રીતે નોકરી કરી આગળ વધવાનો માર્ગનો વિચાર કરાય. નવાઈ લાગે એવું છે પણ પંચાણું ટકા કિસ્સામાં માણસ મહત્તાની વાત પર ભાગ્યે જ વિચાર કરતા હોય છે. નાની-નાની અને ખરેખર તો ક્ષુલ્લક બાબતો જ સૌને પજવતી રાખે છે. જે વ્યક્તિ એવી બાબતોમાં જ અટવાયેલી રહે જેનાથી જીવનમાં ભાગ્યે જ દીર્ઘકાલીન ફરક પડવાનો હોય એ કેવી રીતે ખરેખર જરૂરી એવી વાતો પર વિચાર કરી શકવાની? આજનો દિવસ નવી વિચારસરણી પોતાના જ અસ્તિત્વમાં સ્થાપવાનો દિવસ બનાવી દઈએ. માન્યું કે નાની વાતો પણ પળવાર માટે અગત્યની હશે છતાં સુખશાંતિનો સાચો માર્ગ તો લાંબાગાળાના વિચાર થકી જ સર્જાવાનો. જેટલા વધારે વિચાર આવી બાબતોના કરી શકાશે એટલા વધારે સંતુષ્ટ રહી શકાશે. ટ્રેનમાં બેસવા મળશે કે કેમ એ નાનકડી લોટરી તો સમજ્યા, આજના દિવસમાં કેટલાં કામ શ્રેષ્ઠ રીતે કરીને જીવનની લોટરી જીતી જાઉં એ વાત જ અગત્યની છે. તો પછી એ વાતને શા માટે વળગી ના રહીએ?
